တိ႐စၧာန္႐ုံကို မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ( ထြန္းေအာင္ေက်ာ္)

နိဒါန္း။ ။ကြ်န္ေတာ္၏ ကိုယ္ေတြ႕ခံစားခ်က္ကို အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားၿပီး “I Do not Want to Go to a Zoo Any More” ေခါင္းစဥ္ၿဖင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံထုတ္ “Yellow Medicine Review” A Journal of Indigenous Literature, Art, and Thought စာစဥ္၏ (Spring) ေႏြဦးရာသီ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တြင္ ေဖၚျပခဲ့ပါသည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖစ္သျဖင့္ ျမန္မာပရိသတ္မ်ားၾကားတြင္ လူသိနည္းခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎ ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္စဥ္ ေဆာင္းပါးကို ျမန္မာလို ဘာသာျပန္၍ ပိုမို ျပည့္စုံေစရန္ အေသးစိတ္ အျဖစ္ အပ်က္ အခ်ဳိ႕ကိုပါျဖည့္စြက္ကာ ေဒါင္းအိုးေဝ စာေစာင္ အတြက္ေရးသားလိုက္ေသာ္ လည္းစာေစာင္လိုအပ္ ခ်က္ ထက္ႏွစ္ဆမက ပိုသြား သည့္အတြက္ အင္တာနက္မွၿဖန္႔ရန္ဆံုးၿဖတ္လိုက္ပါသည္။ ယၡဳေဆာင္းပါး ထက္ ပိုမိုျပည့္စုံေသာ ကိုယ္ေတြ႕မွတ္တမ္း ကို ဇြန္လအေရးအခင္းေတြ ဆက္လက္ ေရးသားပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားကို ေနာင္ လာေနာင္သားမ်ား အတုယူ၍ တိုင္းျပည္ အက်ဳိး ဆထက္တံပိုး က်ဳိးစားလုပ္လိုစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာခဲ့လွ်င္ ႀကိဳးစား ေရးရက်ဴိးနပ္ပါသည္။

ေလးစားလ်က္
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္
ဇူလိုင္လ (၇) ရက္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္။


တိ႐ စၧာန္႐ုံကို မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး။

ကြ်န္ေတာ္ ၇ ႏွစ္သားေလာက္တုံးက ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြကို အေတာ့္ကို တုံးတာဘဲဟု ထင္ခဲ့မိပါသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔မွာ ေငြအေျမာက္အျမား ႐ွိေသာ္လည္း ဘယ္လို အက်ဳိး႐ွိ႐ွိ သုံးစြဲရမယ္ ဆိုတာကို မသိၾကလို႔ပါဘဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ငွက္ေပ်ာသီး အလြန္ႀကိဳက္ပါသည္။ ထို႔အတူ တိရစၦာန္႐ုံကို သြားရျခင္းကိုလည္း အလြန္ႏွစ္သက္မိပါသည္။ တိရစၦာန္႐ုံထဲမွာ ေမ်ာက္ေတြ၊ ျခေသၤ့ေတြ၊ ဆင္ေတြ၊ က်ားေတြ၊ ၾကက္တူေ႐ြးေတြစတဲ့ အေကာင္ေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ပုံသ႑ာန္ အ႐ြယ္အစား၊ အေရာင္အေသြး မ်ဳိးစုံတို႔ကို ၾကည့္႐ႈရတာ အင္မတန္ကို ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွပါသည္။

သို႔ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို တေန႔ငွက္ေပ်ာသီး ၂ လုံးဘဲ စားခြင့္ေပးပါသည္။ ရန္ကုန္ တိရစၧာန္ဥယ်ာဥ္ကိုလည္း တလမွ တခါေလာက္သာ သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈခြင့္ ျပဳခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ေက်နပ္မႈ မ႐ွိပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ တုိင္တည္ၿပီး “တေန႔ ငါႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ ႀကိဳက္သေလာက္ အဝစားပစ္မယ္၊ တိရစၧာန္႐ုံကိုလဲ ေန႔တုိင္း သြားလည္မယ္” ဟု ႀကဳံးဝါးခဲ့ဖူးပါသည္။

အခ်ိန္ေတြ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ကုန္လြန္လာခဲ့ပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏိုင္ငံ စစ္ကြ်န္ဘဝ ေရာက္ေနတာ မၾကည့္ရက္လို႔ မွားယြင္းေနတာေတြကို ျပင္ဘုိ႔ ႀကိဳးစားရင္း လူ႔အခြင့္အေရး ရ႐ွိေရး ႀကိဳးပမ္းသူတဦး ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံဟာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွ စၿပီး စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္ က်ေရာက္ခဲ့ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖၚေျပာဆိုခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ စည္း႐ုံးခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ပုံႏွိပ္ထုတ္ေဝခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ စီးပြား႐ွာေဖြခြင့္ေတြ မ႐ွိပါဘူး။

ျမန္မာျပည္သူ ၅၅ သန္းေက်ာ္အတြက္ သတင္းစာ (၄) ေစာင္ဘဲ ႐ွိပါသည္။ ၎သတင္းစာ မ်ားကိုလည္း စစ္အစိုးရက ဦးစီးထုတ္ေဝၿပီး ၎တို႔ရဲ႕ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရး လက္နက္သက္သက္ အျဖစ္သာ အသုံးခ်ေနခဲ့ပါသည္။ ျပန္သူမ်ား၏ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး တုိးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈထက္ လက္တဆုတ္စာ လူတစု၏ အက်ဳိးစီးပြား အတြက္သာ ဦးတည္ထားခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

အစိုးရလုပ္သမွ် အားလုံး မွန္ပါသည္ ခင္ဗ်ား ဆိုသည့္ ေဆာင္ပုဒ္ကို အစိုးရပိုင္ သတင္းစာမ်ားက ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ ကိုင္စြဲထားခဲ့သည့္ ေခတ္ပင္ျဖစ္သည္။


ကြ်န္ေတာ္သည္ ဦးသန္႔အေရးအခင္းတြင္ ဦးေဆာင္ဦး႐ြက္ ျပဳသူမ်ားထဲမွ တဦးျဖစ္ပါသည္။ ဦးသန္႔ သည္ ကုလသမဂၢအေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ရသည့္ တဦးတည္းေသာ ျမန္မာ အမ်ဳိးသားႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားမ်ားမွ သူ႔ေအာင္ျမင္မႈကို ျမန္မာ ေက်ာင္းသားမ်ားအေနႏွင့္ ဂုဏ္ယူခဲ့ၾကပါသည္။

ဦးသန္႔မွာ ကင္ဆာေရာဂါစြဲကပ္ၿပီး နယူးေယာက္ၿမိဳ႕႐ွိ ေဆး႐ုံတ႐ုံတြင္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ကုန္ခါနီးတြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။ သူ႔ဆႏၵအရ သူ႔အေလာင္းကို တာဝန္႐ွိသူမ်ားႏွင့္ သူ႔မိသားစုတို႔မွ ျမန္မာျပည္တြင္ ႁမွဳပ္ႏွံရန္ အထူးေလယာဥ္ျဖင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ယူေဆာင္လာခဲ့ၾကပါသည္။

သုိ႔ရာတြင္ မဆလ အစိုးရမွ သူ႔အေလာင္းကို ႏုိင္ငံေတာ္စ်ာပနအျဖစ္ ျပဳလုပ္မေပးဘဲ လ်စ္လ်ဴရွဳ ခဲ့သည့္ အတြက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ား အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားအတြက္ အလြန္ခံျပင္း ေဒါသထြက္စရာ အေျခအေနမ်ဳိး ဖန္တီးေစခဲ့ပါသည္။ ျပည္သူမ်ားအေနနွင့္ အစိုးရ၏ ဂုဏ္ျပဳ ထုိက္သူကို ဂုဏ္ျပဳရန္ ပ်က္ကြက္မႈအတြက္ မေက်နပ္ၾကေသာ္လည္း ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္ရမွန္း မသိၾကေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ေသာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔က ဦးသန္႔အေလာင္းကို လုယူ၍ တကၠသိုလ္ဝင္းထဲသုိ႔ သယ္ေဆာင္သြားခဲ့ၾကပါသည္။ ထုိေန႔သည္ ဒီဇင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔ ျဖစ္သည္။

တကၠသိုလ္ဝင္းထဲတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆႏၵျပပြဲႀကီးကို ၅ ရက္အၾကာ ဒီဇင္ဘာလ ၁၁ ရက္ေန႔ မနက္ ၄ နာရီ အခ်ိန္တြင္ ၿဖိဳခြဲ၍ အေလာင္းထည့္ထားသည့္ အေခါင္းႀကီးကို ကရိန္းကားႀကီးျဖင့္ အင္းယားလမ္း အတိုင္း သယ္ယူသြားခဲ့ၿပီး ကန္ေတာ္မင္ ပန္းၿခံတြင္ အစိုးရမွ ႀကီးၾကပ္၍ ႁမွဳပ္ႏွံခဲ့ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း တင္ေမာင္ဦးတို႔ အစိုးရမွ အၾကမ္းဖက္ ဝင္ေရာက္သိမ္းပိုက္ျခင္း မျပဳမီ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာခဲ့ၾကပါသည္။ ပထမတြင္ ရဲေဘာ္မ်ားကို ထားခဲ့ၿပီး ထြက္သြားျခင္းထက္ အတူတူ အဖမ္းခံျခင္းကိုသာ ေ႐ြးခ်ယ္ေၾကာင္း ေျပာျပျငင္းဆိုခဲ့ေသာအခါ ကိုတင္ေမာင္ဦးက သူ႔အေတြ႕အႀကံအရ အဖမ္းခံရပါက ရဲေဘာ္မ်ားကို ကူညီရန္ တတ္ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္သည့္အျပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ႏွင့္ သူ႔စိတ္ေထာင္ထဲတြင္ ဘဝေသေနမည္သာျဖစ္သည္။ ဝါဒါေတြ ခိုင္းသလို ေန၊ ေစသလို သြားရမည့္ဘဝ။ လူအဆင့္မွ ေလွ်ာက်၍ ကြ်န္ဘဝသုိ႔ ေရာက္သြားမည္ဟု ေျဖာင္းဖ်ေျပာဆို ႐ွင္းလင္းျပသည့္အတြက္ သူ႐ွင္းျပခ်က္သည္ လြန္စြာမွ အဓိပၸါယ္႐ွိသျဖင့္ အဖမ္း မခံဘဲ က်န္ရစ္သူမ်ား အဖမ္းခံရသည့္အခါ ၎တို႔ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဆက္လက္တိုက္ပြဲ ဝင္ၾကရန္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ တကၠသိုလ္ဝင္း မလြယ္ေပါက္မွ ႏွစ္ဦးသား သဘက္မ်ား ေခါင္းေပါင္း၍ ထြက္လာခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။

ဒုတိယအၾကိမ္တိုက္ၿခင္းႏွင့္ငရဲက်ၿခင္း။

ေနာင္ ၆ လ ၾကာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ ဇြန္အေရးအခင္းႀကီးကို ဖန္တီးၿပီး အစိုးရ ဆန္႔က်င္ ေရး လႈပ္႐ွားမႈကို ဦးေဆာင္ခဲ့ၾကျပန္ပါသည္။ ဇြန္အေရးအခင္းႀကီးသည္ အလုပ္သမား ဆႏၵျပမႈ ႏွစ္ပတ္ လည္ေန႔ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနခဲ့ပါသည္။ ဂြ်န္အေရးအခင္းျဖစ္ၿပီးေနာက္ ကိုတင္ေမာင္ဦး ကို လက္ဝဲစြန္း တျဖစ္လဲ ေက်ာင္းသားျပည္ေျပး တင္ေမာင္ဦး အျဖစ္ ဓါတ္ပုံႏွင့္တကြ ေဖၚျပၿပီး သတင္းစာမ်ားတြင္ ဝရမ္းထုတ္ အလို႐ွိေၾကာင္း ေၾကျငာခဲ့ေသာ္လည္း ကိုတင္ေမာင္ဦး ေျမလွ်ိဴး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့ပါသည္။

ဇြန္အေရးအခင္း ျဖစ္ၿပီး ေနာင္ ၂ လအၾကာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမွ ကြ်န္ေတာ့္အား ေနအိမ္သို႔ ျပန္လာ ခိုက္ ဖမ္းဆီးျခင္း ခံခဲ့ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အား ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္ႀကီး ေမာင္ေမာင္သြင္က စစ္ေဆးပါသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ေမာင္ေမာင္သြင္က ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ၎သည္ ပညာတတ္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ထို႔ေၾကာင့္ သူႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ေစလိုေၾကာင္း အသားအနာမခံဘဲ သူသိလိုသမွ်ကို ထုတ္ေဖၚ ေျပာဆိုရန္ ေဖ်ာင္းဖ်ပါသည္။ သူက-

“တပ္ႀကပ္ႀကီးေတြ တပ္သားေတြဟာ ပညာမ႐ွိဘူးကြ။ သူတို႔သိတာက လူေတြကို ႐ိုက္ႏွက္ ႏွိပ္စက္ဖို႕ေလာက္ဘဲ သိတယ္။ ငါ့ညီ မင္းပညာတတ္ဘဲ မင္းလုပ္သမွ် ဝန္ခံၿပီး ဘယ္သူေတြ ပါဝင္တယ္ ဆိုတာကို ထုတ္ေျပာလိုက္ရင္ အသားမနာဘဲ မင္းသက္သာလိမ့္မယ္” ဟု စည္း႐ုံး ေဖ်ာင္းဖ်ပါသည္။

“မင္းအေနနဲ႔ သက္သာတဲ့နည္းကို လိုက္မလား၊ အသားနာတဲ့နည္းကို လိုက္မလားေ႐ြးေပါ့” ဟု ဆိုသည္။

"မင္းဘယ္လို အေတြးအေခၚ ႐ွိသလဲ၊ ဘယ္စံနစ္ကို ႀကိဳက္သလဲ? မင္းတို႔ေခါင္းေဆာင္ ဘယ္သူလဲ? တင္ေမာင္ဦးနဲ႔ ဘယ္လို ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ခဲ့သလဲ? လက္နက္႐ွိသလား? ဘယ္မွာထားသလဲ?” စသည္ျဖင့္ ေမးသမွ် ကြ်န္ေတာ္က ဘူးခံခဲ့ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္က အသားအနာခံသည့္ နည္းကို ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေ႐ြးစရာ ဒီ တလမ္းဘဲ ႐ွိပါသည္။ အကယ္၍ မိမိလုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ ရဲေဘာ္မ်ားကို ထုတ္ေျပာလုိုက္ပါက မီးခိုး ၾကြက္ေလွ်ာက္ တၿပဳံလုံး ပါလာမည္ျဖစ္သလို၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အုပ္စု၏ လုပ္ရပ္မ်ားလည္း ရပ္ဆိုင္း သြားမည္ ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ဒုံးဒုံးခ်ၿပီး ဘူးခံခဲ့ပါသည္။ သူတို႔ကြ်န္ေတာ့္ကို ႏွိပ္စက္ၫွင္းပမ္းမည္ကို မသိ မဟုတ္၊ သိပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ေတာ္လွန္ေရးကို မရပ္တန္႔ေစလိုသလို ကြ်န္ေတာ့္ ရဲေဘာ္မ်ားကိုလည္း ႏွိပ္စက္ၫွင္းပမ္းမႈ မခံေစလိုပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ႏွိပ္စက္သမွ်ကို လည္စင္းခံရန္ အတြက္ ခိုင္မာစြာ ဆုံးျဖတ္ၿပီး သူတို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းရန္ ျငင္းဆိုခဲ့ပါသည္။

ေနာက္ဆုံး ေခ်ာက္တလွည့္ ေခ်ာ့တလွည့္လုပ္၍ မရသည့္အဆုံး ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက သူတို႔၏ လက္ေအာက္ခံ အာဏာပါးကြက္သားမ်ားလက္သို႔ ကြ်န္ေတာ့္အား အပ္ႏွံလိုက္ပါသည္။ အခန္းတြင္း သုိ႔ ဝင္လာသူမွာ အရပ္ ၆ ေပေက်ာ္ျမင့္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ တုတ္ခိုင္ႀကီးမားသူျဖစ္သည္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ ကို ၾကည့္ၿပီး မာန္ဖီလိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကို ၿပဳံးျပလိုက္သည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ က သူ႔ကို ၿပဳံးျပလိုက္ျဖင့္ အံ့ၾသသြားပုံရပါသည္။ ထီမထင္ဟန္ျဖင့္ သူ႔ကို ၿပဳံးျပလိုက္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလုံးခုန္ႏႈန္းက ျမန္ေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္စိတ္လႈပ္႐ွားေနသည္မွာ အမွန္ျဖစ္သည္။

သူက ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဘယ္သူျဖစ္သနည္းဟု ထုတ္ေဖၚ မေျပာဆိုပါက သူလက္တဘက္ တည္းႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္လည္ပင္းကို ခ်ဳိးပစ္မည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္အေနျဖင့္ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္႐ွားမႈတြင္ ပါဝင္ခဲ့ေသာ္လည္း တဦးတည္း အေနႏွင့္ ပါဝင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အေပါင္းအသင္းမ႐ွိဘဲ မိမိသေဘာႏွင့္သာ ပါဝင္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာလိုက္ ပါသည္။ ႐ုတ္တရက္ သူက ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ျဖတ္႐ိုက္လိုက္သည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လက္က အလိုအေလ်ာက္ ဝင္လာေသာ လက္ကို ပုတ္ထုတ္ၿပီး ျဖစ္သလို ညာလက္က အသင့္ထိုးရန္ ႐ြယ္ၿပီး ျဖစ္သြားပါသည္။ သူအံ့ၾသသြားပုံရပါသည္။

“မင္းသိုင္းတတ္လား” ဟု ေမးပါသည္။

“ကြ်န္ေတာ္ မတတ္ပါဘူး” ဟု လိမ္ၿပီး ေျပာလိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘဝတြင္ ဆရာဦးလွသိန္းထံတြင္ သိုင္းေျဗာင္းျပန္သင္ဘူးပါသည္။ ပယ္ခုတ္ထိုးကို စနစ္တက် ေလ့က်င့္ဖူး ပါသည္။ သူထြက္သြားၿပီး လူႏွစ္ေယာက္ကို ထပ္ေခၚလာခဲ့ပါသည္။ ၎ေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပူးခ်ည္ၿပီး ႀကိဳးျဖင့္ ထုတ္တန္းတြင္ ဆြဲၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို အစြမ္းကုန္ႁမွင့္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္ပုံစံ ခ်ည္ထားခဲ့ပါသည္။

သူက ဝါးက်စ္တလုံးကို ယူလာခဲ့ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ တင္ပါးကို အစြမ္းကုန္ လႊဲ၍ ႐ိုက္ပါသည္။ ႐ိုက္ခ်က္ မ်ားက တင္ပါးတေလွ်ာက္ ဆက္တုိက္က်ေရာက္လာခဲ့ၿပီး မညဥ္းညဴမိေစရန္ အံတင္းတင္း ႀကိတ္ထား ခဲ့ရသည္။ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈက တကိုယ္လုံး ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနခဲ့ပါသည္။ နာက်င္မႈႏွင့္အတူ ေဒါသကလည္း လွိမ့္ထြက္လာသည့္အတြက္ ႐ိုက္တိုင္းျပန္ဆဲမိသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဆဲသည့္အခါ ပါးကို ဘယ္ျပန္ ညာျပန္႐ိုက္သည့္အခါ ႐ိုက္ပါသည္။ မ်က္ႏွာကို လက္သီးႏွင့္ မထိုးသည့္အတြက္ ထူးဆန္းသလို ႐ွိပါသည္။ (အေသးစိတ္ကို ဇြန္အေရးအခင္းတြင္ ေရးပါမည္။) ည ၉ နာရီခန္႔မွ စ၍ ႐ိုက္လိုက္သည္မွာ လူသာလဲသြားသည္။ တုတ္မလဲခဲ့ပါ။ ပထမ စစခ်င္း နာက်င္ကိုက္ခဲမႈ ေဝဒနာမွာ ၾကာလာသည့္အခါ ထုံက်င္မႈအျဖစ္ ေျပာင္းလာခဲ့ၿပီး ထိုမွတဖန္ ပ်ဳိ႕ခ်င္ အန္ခ်င္သည္အထိ ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ လူလဲ ႐ိုက္ႏွက္သူမ်ား ေခြ်းစို႔႐ႊဲလာခဲ့ၿပီး ကြ်န္ေတာ္လည္း ႐ိုက္ခ်က္တိုင္း တင္ပါးေပၚက်သည့္အခါ တုန္ခါသြားသည္ကလြဲ၍ အသံသိပ္မထြက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဗုိလ္ႀကီးမ်ားက တလွည့္စီ အႏုနည္းျဖင့္ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ား ထြက္သြားတိုင္း ဝင္လာတတ္ၿပီး “ညီေလး မင္းသိပ္ေခါင္းမာတယ္။ စိတ္ကို ေလွ်ာ့လိုက္၊ မင္းအသက္က သူတို႔ထက္ အမ်ားႀကီး တန္ဖိုး႐ွိတယ္။ ဘယ္သူေတြ ပါတယ္ဆိုတာ ဖြင့္ေျပာလိုက္။ တေယာက္ေျပာရင္ရၿပီ။ မင္းကို ဆက္မ႐ိုက္ေစရဘူး။ မင္းတို႔လို ပညာတတ္ေတြ အသက္မဆုံး႐ႈံးေစခ်င္ဘူး” ဟု ေဖ်ာင္းဖ်တတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ျငင္းဆိုၿမဲ ျငင္းဆိုေနခဲ့သည့္ အတြက္ ဝါးရင္းတုတ္ကလဲ ကြ်န္ေတာ့္တင္ပါးေပၚက်ၿမဲတိုင္း က်ေနခဲ့ပါသည္။ နံနက္ ၂ နာရီခန္႔တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ႐ိုက္ေနေသာ ဝါးရင္းတုတ္ အက်စ္ႀကီး အနည္းငယ္ကြဲထြက္သြားပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ၆ ေပေက်ာ္ လူႀကီးက ဝင္လာၿပီး ဝါးရင္းတုတ္ကြဲသြားသည့္ ဖက္ကို လက္မွ ကိုင္ရင္း မကြဲသည့္ဖက္ကို အဖ်ားတြင္ ေျပာင္းကိုင္၍ အခ်ိန္ယူၿပီး တအားလြဲ႐ိုက္ထည့္လိုက္သည့္အခါ ကြ်န္ေတာ့္နားတြင္းမွ ေလထြက္သံ ႐ႊီးခနဲ ၾကားလိုက္ရၿပီး ေလာကႀကီး တခုလုံး ေမွာင္မိုက္သြားခဲ့ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္သတိရလာသည့္အခါ အဝါရင့္ေရာင္ လြင္ျပင္ႀကီးကို ျမင္ေနရပါသည္။ တျဖည္းျဖည္း အဝါေရာင္ လြင္ျပင္ႀကီးတြင္ အမဲေရာင္ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား ေရးေရးေပၚလာခဲ့ပါသည္။ အခန္းတြင္း႐ွိ ကုလားထိုင္မ်ား၊ စားပြဲမ်ား၏ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ဝိဇၨာသိပၸံ တကၠသုိလ္ ပန္းခ်ီသင္တန္း တက္ခဲ့ဖူးသျဖင့္ (Out line) ေကာက္ေၾကာင္း အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။

ထိုေၾကာင့္ နာက်င္မႈကိုေမ့ၿပီး အဝါေရာင္လြင္ျပင္တြင္ ေပၚလာေသာ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး “ေအာ္ Out line ေလးေတြဘဲ” ဟု ၿပဳံးၿပီး ၾကည့္ေနမိပါသည္။ ထိုအခါတေယာက္က “ေအာင္မာ ေခြးမသား ဒီေကာင္က ၿပဳံးေတာင္ေနေသးတယ္” ဆိုတဲ့အသံနဲ႔အတူ ဝွီးခနဲ ျမည္သံၾကားရၿပီး အေမွာင္တိုက္ထဲသုိ႔ နစ္ေမ်ာက်ေရာက္သြားခဲ့ျပန္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ သတိျပန္ရလာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္သည္ ၾကမ္းျပင္တြင္ လဲေလ်ာင္းေနၿပီး ေခါင္းတခုလုံး စို႐ႊဲေနပါသည္။ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္းတခုလုံး ထုံၾကင္ေနၿပီး ေအာက္ပိုင္းေသသလို ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။ ေထာက္လွမ္းေရး (၇) တပ္မႉး ဗုိလ္မႉးရဲထြဋ္ (နံမည္အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့) က သူ႔လူမ်ားကို လွမ္းေျပာလိုက္သည့္အသံကို ၾကားရသည္။ “ေဟ့ေကာင္ေတြ ဒီေကာင္ေလးကို မ႐ိုက္နဲ႔ေတာ့ ေတာ္ၾကာ ေသသြားႏိုင္တယ္၊ သ႔ူအမႈတြဲေတြကို သြားထုတ္ခဲ့” ဟု ေျပာလိုက္သည္။ “ဒီေကာင္ေတြကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထားၿပီး စစ္မယ္၊ ဒါမွ ဘယ္သူလိမ္တယ္ဆိုတာ သိမယ္” လို႔ ေျပာပါသည္။ ည ၉ နာရီမွ မနက္ ၄ နာရီအထိ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဝါးရင္းတုတ္စာ ေကြ်းျခင္းကို တပ္မႉးက ဝင္ေျပာမွ ရပ္လုိက္ပါသည္။

နံနက္ (၅) နာရီေက်ာ္ေလာက္တြင္ ျပည္ခ်စ္ပါတီမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လာေရာက္ေဆြးေႏြးခဲ့စဥ္က လမ္းျပ လုပ္ခဲ့သူ ထြန္းၾကင္ႏွင့္ အာဇံေခၚ ေမာင္ေမာင္လြင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေထာက္လွမ္းေရးမွ အင္းစိန္ေထာင္မွ ထုတ္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ႏွင့္ ေတြ႕ေပးပါသည္။

ထြန္းၾကင္က ငိုယိုၿပီး သူေသရပါေတာ့မည္ ဖြင့္ဝန္ခံလိုက္ပါဟု ေတာင္းပန္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေ႐ွ႕တြင္ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ထြန္းၾကင္ကို ပါးႏွစ္ခ်က္ဆင့္႐ိုက္လိုက္သည့္အခါ ငိုယိုေတာင္းပန္ေနပါသည္။ အာဇံကို ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ပုံက်ေတာ့မည့္ပုံ ၿပိဳလဲေတာ့မေယာင္ျဖစ္ေနၿပီး ဒူးႏွစ္လုံးမွာ ဂ်စ္ေဆာင္တက္၍ ေသြးယိုစီးေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ အာဇံမွ ကြ်န္ေတာ့အား စိတ္ေလ်ာ့ရန္ ေခါင္းၿငိမ့္အခ်က္ျပပါသည္။ မထူးေတာ့ဆိုသည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္ရ သည့္အခါ တင္းထားေသာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္မ်ား ေလ်ာ့က်၍ လူတကိုယ္လုံး မလႈပ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ႏံုးက်သြားခဲ့ပါသည္။ ထြန္းၾကင္က သူ႔ကိုမိလွ်င္ နံရံကို ေခါင္းနဲ႔တိုက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသမည္ ဟု ႀကဳံးဝါးခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေ႐ွ႕တြင္ လက္ေတြ႕တြင္ ေၾကာက္႐ြံ႕တုန္လႈပ္ေနသည့္ ငိုယုိ ေတာင္းပန္ေနသည္မွာ အေျပာႏွင့္အလုပ္ မတူညီသည့္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရသျဖင့္ အလြန္ စက္ဆုပ္ မိပါသည္။

ေနာင္ ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္ႀကီး ေမာင္ေမာင္သြင္က “ထြန္းၾကင္ကို ဖမ္းမိတာ ငါတို႔သိလို႔မဟုတ္ဖူး။ ရပ္ကြပ္မွာ ေပ်ာက္သြားလိုက္ ျပန္ေပၚလာလိုက္နဲ႔ ျပန္ေရာက္လာရင္ ေငြက႐ႊင္ေနၿပီး ဖဲဝုိင္းမွာ သုံးျဖဳန္း ေနတာကို ရပ္ကြက္ေကာင္စီက သတင္းပို႔လို႔ ျပည္ခ်စ္က လမ္းျပလုပ္တဲ့ သူ႔နံမည္ထြန္းၾကင္ဆိုတာနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ဖမ္းစစ္လိုက္တာ၊ တခ်က္မွ မ႐ိုက္ရဘူး၊ တိုက္တရက္ ပိတ္မိတာနဲ႔ ငိုၿပီး အကုန္ေဖၚ တာဘဲ။ မင္းလိုေခါင္းမမာေတာ့ မနာဘူးေပါ့ကြာ” တဲ့။ ေအာ္ - ေထာက္လွမ္းေရးေကာင္းလို႔ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္လူေတြ ေသာက္သုံးမက်လို႔ကိုးဟု သက္ျပင္းခ်မိပါသည္။ ေဖၚတဲ့ သူေတြက ေဖၚၿပီးတဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္မျငင္းေတာ့ပါ။ ဟုတ္သည္။ တင္ေမာင္ဦးႏွင့္ တြဲလုပ္သည္၊ ထြန္းၾကင္ႏွင့္ အာဇံကို တင္ေမာင္ဦး မိတ္ဆက္ေပးသည့္အတြက္ သိေၾကာင္း ထုတ္ေျပာလိုက္သည္။ ရဲျမင့္သိန္းကုိလည္း ၎တို႔ ထုတ္ေဖၚခ်က္အရ ဖမ္းထားၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလုံးကို အင္းစိန္ေထာင္သို႔ ပို႔လိုက္ပါသည္။

အလံုတိုက္ထဲမွစိတ္ဓါတ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အထူးတုိက္၊ ၎ေနာက္ ၅ တိုက္၊ ထုိ႔ေနာက္ စီရင္ခ်က္ကို ေထာင္ျပင္ စစ္ခုံ႐ုံးတြင္ ခ်ၿပီး (၄) တိုက္သို႔ ပို႔ခဲ့ပါသည္။ တိုက္တြင္ (၁၁) လ ခန္႔ၾကာၿပီးေနာက္ အေဆာင္ (၃) ႏိုင္ငံေရး ေဆာင္သို႔ ပို႔ခဲ့ပါသည္။

တိုက္ (၄) တြင္ ေနစဥ္ကာလ ဝမ္းသြားျခင္းကို အက်င့္လုပ္ယူရပါသည္။ တုိက္ထဲတြင္ ဂန္ဖလား ႏွစ္လုံးေပးပါသည္။ တခုကို ေအာက္တြင္ ပက္လက္ထားၿပီး မစင္ႏွင့္ က်ယ္ငယ္စြန္႔ရန္ျဖစ္ၿပီး တခုက အနံ႔အသက္ ထိန္းရန္အေပၚမွ အုပ္သည့္အဖုံးအေနႏွင့္ သုံးရန္ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ မနက္ပိုင္း ေထာင္က်လုံခ်ည္ျပာ ႏွစ္ႀကီးအက်ဥ္းသားက မစင္ပုံးကို ထမ္း၍ အိပ္ေဆာင္ဖြင့္ခ်ိန္တြင္လာပါက ဂန္ဖလားတြင္ ႐ွိေသာ မစင္ႏွင့္ က်င္ငယ္ကို မယူ၍ တိုက္ခန္းမွ တံခါးဖြင့္ေပးသည့္အခါ ထြက္၍ သြန္ေပးရသည္။ ထိုသြန္ၿပီးသား ဂန္ဖလားကို အဝတ္ပတ္ထားေသာ တုတ္ႏွင့္ လုံခ်ည္ျပာက သုတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ မိမိတုိက္ခန္းတြင္းသို႔ ျပန္ဝင္ရသည္။ တုိက္ခန္းတခါးကို မိလႅာသြန္ခ်ိန္ႏွင့္ တပတ္တခါ ေရခ်ဳိးခ်ိန္မွ လြဲ၍ ဖြင့္မေပးေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တေန႔လုံး က်င္ငယ္သာစြန္႔၍ က်င္ႀကီးမစြန္႔ရန္ အက်င့္လုပ္ရသည္။ သို႔မဟုတ္ပါက ဂန္ဖလားခ်ၿပီး၊ မနက္တြင္လည္းေကာင္း၊ ေန႔လည္တြင္ လည္းေကာင္း က်င္ႀကီးစြန္႔မိပါက တေန႔လုံးက်င္ငယ္၊ က်င္ႀကီးေရာေနသည့္ ပုတ္အက္အက္ အနံ႔ဆိုးႀကီးကို တေန႔ကုန္ တိုက္ခန္းတြင္ ႐ႉေနရမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မနက္မွသာ က်င္ႀကီးစြန္႔ရန္ က်င့္ရသည္။ နံနက္ မိလႅာသြန္ရန္ တိုက္ခန္း (၁) တြင္ တံခါးဖြင့္သံၾကားသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းထၿပီး ဝမ္းသြားရသည္။ ကိုယ့္အခန္း ဖြင့္သည့္အခါ ခ်က္ခ်င္းသြန္ပစ္လိုက္၍ တေနကုန္ အနံ႔အသက္ ကင္းစြာ ေနႏိုင္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တိုက္ခန္းမွ ထြက္၍ မိလႅာသြန္တိုင္း အျခားတိုက္ခန္းမွ သြန္ေသာသူမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ရသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားေျပာခြင့္မေပး။ ေန႔စဥ္ အခန္းဝမွ ထြက္သြန္ရင္း တခု ထူးျခားမိသည္မွာ ထိုမိလႅာ ထြက္သြန္္သူမ်ား၏ လုံခ်ည္မ်ား တစႏွင့္ တစတိုလာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေနာက္မွ အေၾကာင္းစုံကို သိရသည္။ မိလႅာ စကၠဴမ႐ွိသျဖင့္ မိမိလုံခ်ည္စကို ၿဖဲ၍ ခ်ီးကုန္းျခင္းျဖစ္သလို၊ ႀကိဳးက်စ္၍ မီးဇာ အျဖစ္သုံးၿပီး ေဆးလိပ္မီးၫွိၾက သည့္အတြက္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ညစ္ပတ္သည္ ေျပာခ်င္ေျပာ လုံးဝ ခ်ီးမကုန္းဘဲေနသည္။ တခါတရံေသာက္ေရခြက္ႏွင့္ ေရေဆးသည္။ ေလာက္လည္း ဒီေရခြက္၊ ဖင္ေဆးလည္း ဒီေရခြက္။ ႐ြံဘို႔ အခ်ိန္မ႐ွိပါ။ ဘဝေပး အေျခအေနအရ ျဖစ္သလို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံရန္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။

ေထာင္တသက္တကြ်န္းခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ၄ တိုက္ အခန္း (၇) တြင္ သူငယ္ခ်င္း ရဲျမင့္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ အတူေနရသည္။ ၎ (၄) တိုက္တြင္ ၈ လ ခန္႔ေနစဥ္အတြင္း ၈ ေပx ၆ ေပ တုိက္ခန္းတြင္း ေန႔စဥ္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ေျခလွမ္း ၂၇၀၀ မွ ၄၀၀၀ အထိ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ဒိုက္ထိုးျခင္း (Pushup) ကို ၉၀ လုပ္ပါသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ထားဟု အၿမဲအားေပး၍ ႀကိဳးစားလုပ္ ခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္အ႐ႈံးမေပးလိုပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ အ႐ႉံးမေပးရန္လည္း ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့ပါသည္။

လြတ္္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေပးေသာ္လည္းညစ္လိုက္ေသးသကိုး။

ကြ်န္ေတာ့္ ၂/၈၀ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ အမိန္႔အရ ငါးႏွစ္အၾကာတြင္ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္တြင္ ေထာင္မွ မထင္မွတ္ဘဲ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ပါသည္။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား အားလုံးကို လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ ေပးလိုက္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္တို႔ လြတ္လာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ အမိန္႔မေၾကျငာခင္ ကြ်န္ေတာ္ ေထာင္ေဆး႐ုံသို႔ သြား၍ ရဲျမင့္သိန္းကို ေတြ႕သည္။ သူ႔အသဲ ေရာင္ေနသျဖင့္ ေဆး႐ုံတက္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးသန္႔အေရးအခင္း ျဖစ္ၿပီးေနာက္ တင္ေမာင္ဦး ျပည္ခ်စ္ပါတီမွ ဦးသြင္တို႔ႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပလက္နက္ကိုင္တုိက္ပြဲ ေဖၚေဆာင္ ရန္အတြက္ ေဆြးေႏြးၿပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဒုတိယအသုတ္အျဖစ္ ေဆြးေႏြးရန္ တိုင္ပင္သည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္က ရဲျမင့္သိန္းကို ကြ်န္ေတာ္ ေတာတြင္းသြားေရာက္ေဆြးေႏြးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ယခင္ ပါဝင္သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာ အမွန္တကယ္ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲလုပ္ရန္ တာစူၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးသည့္အခါ ေနာက္ဆုတ္သြားၾကသည္။ သူတို႔အေနႏွင့္ အစိုးရကို မႀကိဳက္ ေသာ္လည္း ဆႏၵျပ႐ုံထက္ ပိုလုပ္ရန္ မဝံ့ရဲၾက။ ယခင္ ေဆြးေႏြးစဥ္က အားလုံးက လက္နက္ကိုင္ ၿမိဳ႕ျပတိုက္ပြဲကို အားသန္ၾကသည္။ လုပ္လိုၾကသည္။ အားေပးၾကသည္။ လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္မည့္အခါ လက္တြန္႔သြားၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တေယာက္တည္း လုပ္မည္ဆိုသည့္အခါ ရဲျမင့္က စိတ္မခ်။ သိပ္ခ်စ္ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြမို႔ သူလိုက္မည္ဟုေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္က “ေအး ငါတို႔ အလုပ္က အဆိုးဆုံး ေသႏိုင္တယ္၊ မေသရင္ ေထာင္က်မယ္” လို႔ ေျပာသည္။ ရဲျမင့္က “ေအး အဖမ္းခံရင္ ဘယ္ေလာက္က်မလဲ” ျပန္ေမးသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အဖမ္းခံရရင္ ၾကာလွ ၅ ႏွစ္ေပါ့” ဟု ေျဖလိုက္သည္။ ရဲျမင့္က “ေအး လုပ္မယ္ကြာ ငါးႏွစ္ဆိုရင္ ေနႏိုင္ပါတယ္” တဲ့။

ေထာင္ေဆး႐ုံတြင္ ကုတင္ေပၚတြင္ လွဲေနေသာ သူငယ္ခ်င္းကို “ေဟ့ေကာင္ စိတ္တင္းထား ငါေျပာတယ္ မဟုတ္လား၊ ငါတို႔ ငါးႏွစ္ေလာက္ဘဲ ေနရမွာဆိုတာေလ၊ ငါးႏွစ္ျပည္ဘုိ႔ တလဘဲ လိုေတာ့တယ္။ ငါတို႔လြတ္မွာပါ”ဟု သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူကို အားေပးမိသည္။ ထို႔ေနာက္ အလႅာ သလႅာပေျပာၿပီး ေထာင္ေဆး႐ုံမွ ထြက္ခဲ့သည္။ ေဆး႐ုံမွ ေျခလွမ္း ၁၀ လွမ္း အကြာတြင္ ေထာင္ေဆးမႉး ကိုဘသန္း (ေထာင္ပိုင္ မကၠနားသားမက္) က “ေဟ့ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ဒီကို ျမန္ျမန္လာ” ဟု လွမ္းေခၚလိုက္၍ သူ႔႐ုံးခန္းသို႔ ေျပးသြားသည္။ သူက ေရဒီယို ဖြင့္ထားၿပီး “နားေထာင္ နားေထာင္” ဟု ဝမ္းသာအယ္လဲ ေျပာသည္။

ေရဒီယိုက “ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ ၂/၈၀ အမိန္႔အမွတ္အရ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားကို လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ ေပးလိုက္ေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ရဲျမင့္အခန္းသုိ႔ ေျပးသြားၿပီး “သူငယ္ခ်င္း ငါမေျပာဘူးလား၊ ငါတို႔ ငါးႏွစ္ဘဲေနရမယ္ဆို အခု အစိုးရက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ေပးလိုက္ၿပီ ငါတို႔လြတ္ၿပီကြ” ဟု ဆိုသည္။

ရဲျမင့္က ကြ်န္ေတာ့္ကို မခ်ဳိမခ်ဥ္ၾကည့္ရင္း “ငါေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ” ဟု ညည္းလိုက္သည္။

“ဟ။ ဘာျဖစ္လို႔ မင္းကလြတ္မဲ့ဟာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာလဲ” ဟု ေမးသည့္အခါ သူကၿပဳံးၿပီး “အခုလြတ္ရင္ ငါက အသဲေရာင္ေနေတာ့ ဘယ္အရက္ေသာက္လို႔ ရမွာလဲကြာ” တဲ့ အဲဒီေတာ့ “ေခြးမသား မင္းက အရက္မေသာက္ရမွာ ေတြးပူေနရေသးတယ္” ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ဝမ္းသာမိခဲ့ၾကသည္။

ႏိုင္ငံေရးမွ ေတာ္လွန္ေရးသုိ႔ ေျပာင္းလုပ္ခဲ့စဥ္က ေထာင္က်ရင္ ငါးႏွစ္ဘဲ ေနရမယ္ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခဲ့သည္က ကြ်န္ေတာ္ဘဲ ႏႈတ္စည္း၍လား မသိ၊ ဒက္ထိမွန္ခဲ့သည္မွာ တုိက္ဆိုင္မႈလား မသိ၊ ႏိုင္ငံေရးစလုပ္ကထဲကေထာင္ငါးႏွစ္ထက္ပိုမေနရဟုအလိုလိုသိေနသည္။ထူးဆန္းသလိုေတာ့ ရွိသည္။

အက်ဥ္းသားမ်ားမိသားစုမ်ား၏ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုရိုက္ခ်ိဳးၿခင္း။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မလႊတ္ခင္ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ အစိုးရက ေထာင္တြင္း၌ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားမ႐ွိ၊ ရာဇဝတ္သားမ်ား သာ႐ွိေၾကာင္း ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ပါသည္။ ရာဇဝတ္သားမ်ားကိုမူ ၃ ပုံ ၂ ပုံ ေလွ်ာ့ရက္ေပး၍ လႊတ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မိသားစုမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား မိသားစုမ်ား ေထာင္ဗူးဝတြင္ လာေရာက္ၿပီး မိမိသား လြတ္ႏိုး၊ မိမိေယာက္်ား လြတ္ႏိုး၊ မိမိအကို၊ ေမာင္၊ ညီ လြတ္ႏိုးႏွင့္ လာေစာင့္ၾကပါသည္။

ပထမစစျခင္း ရာဇဝတ္သားမ်ားကို ၃ ပုံ ၂ ပုံ ေလွ်ာ့၍ ၎တို႔ ေနသား ၁ ပုံေက်ာ္လွ်င္ လႊတ္ေပး ပါသည္။ ဥပမာ- ေထာင္ (၃) ႏွစ္ က်သူသည္၊ ၃ ပုံ ၂ ပုံ ေလွ်ာ့လိုက္သျဖင့္ တႏွစ္သာ က်န္သည္။ သူေထာင္ထဲတြင္ ေနသား တႏွစ္ေက်ာ္လွ်င္ လြတ္သည္။ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားကိုလည္း ရာဇဝတ္သား အျဖစ္သတ္မွတ္၍ ေနသားတပုံ ေက်ာ္ၿပီး သူမ်ားကို ရာဇဝတ္သားမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္၍ လႊတ္ေပးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္မွာမူ တသက္တကြ်န္း က်ခံထားသူလည္းျဖစ္ေန၊ ေနသားကလည္း ၅ ႏွစ္သာ ႐ွိေသးသျဖင့္ မလြတ္ဘဲ ႐ွိေနပါသည္။ သူတို႔ကို အစိုးရ ေၾကျငာခ်က္ကို ေျပာျပ၍ ကြ်န္ေတာ့္တို႔သည္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ထုိ႔ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္ေပးရန္ ေတာင္းဆိုသည့္အခါ ေထာင္ပိုင္က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ ရာဇဝတ္သားမ်ားသာ ျဖစ္သျဖင့္ မလႊတ္ ႏိုင္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုခဲ့ပါသည္။ ေထာင္တြင္း႐ွိ ရာဇဝတ္သားမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားထဲမွ ၃ ပုံ ၁ ပုံ ေနသား႐ွိၿပီး၊ သူမ်ားအားလုံး ရာဇဝတ္သားမ်ား အေနႏွင့္ လႊတ္လိုက္ၿပီး ၁၆ ရက္အၾကာ ည ၁၀ နာရီခန္႔တြင္ ႏွစ္ႀကီးသမားမ်ား ျဖစ္သည့္ တသက္တကြ်န္းမ်ားႏွင့္ ေသဒါဏ္က်ခံေနရသူ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားကို ေနာက္ဆုံးရာဇဝတ္သားမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္၍ လြတ္ မရ ႏိုင္မွန္း သိသည့္ အခါက်မွသာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး လႊတ္ေပးခဲ့ပါသည္။ စစ္အစိုးရသည္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ႏိုင္ငံတြင္း မ႐ွိဟု ဖုံးကြယ္ဘုိ႔ရန္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားၿပီး လြတ္ေျမာက္ လာသူမ်ားထဲတြင္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားအျဖစ္ လြတ္ေျမာက္သူ နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေၾကာင္း ကမၻာသုိ႔ ေျဗာင္လိမ္ရန္ ႀကံစည္မႈသက္သက္ျဖစ္ေၾကာင္း သုံးသပ္မိပါသည္။

ကြ်န္ေတာ့ မိဘမ်ား အစိုးရ၏ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ဥပေဒေၾကာင့္ အလြန္ဝမ္းေျမာက္ၾကၿပီး အျခား ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား မိသားစုမ်ားႏွင့္ ေထာင္ဗူးဝတြင္ေနစဥ္ ရက္ဆက္ (၁၀) ရက္တိုင္တိုင္ လာေစာင့္ၾကေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ႏွစ္ႀကီးသမားမ်ား လြတ္မလာဘဲ ၅ ႏွစ္၊ ၉ ႏွစ္ က်သည့္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားသာ ရာဇဝတ္သားမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္၍ လႊတ္သည့္အတြက္ဝမ္းနည္းစြာ ႏွင့္ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကရသည္။ ေထာင္ပိုင္ကို ေမးသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသား မဟုတ္ဟု ေျပာလႊတ္လိုက္ျပန္သည္။

ဆႏၵျပရန္ စီစဥ္ၿခင္း။
ေထာင္ထည္းတြင္လည္း ကြ်န္ေတာ္က အခ်ဳပ္က်ေနသူ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားကို စည္း႐ုံး၍ ဆႏၵျပရန္ စီစဥ္ပါသည္။ ၎တို႔ကလည္း ပူးေပါင္းပါဝင္မည္ဟု ကတိေပးပါသည္။ ထိုမွတဖန္ ႀကိဳးတုိက္သုိ႔သြား၍ ႀကိဳးဒဏ္က်ေနေသာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္း ပါဝင္ရန္ ေဆြးေႏြးပါသည္။ ေဆြးေႏြးၾကသူမ်ားမွာ မန္းေငြေအာင္၊ မန္းဒါဝိတ္၊ ရခိုင္လူမ်ဳိးဦးထိန္လင္း၊ ေဇယ်၊ သူရတုိ႔ ညီအစ္ကို၊ ဗုံးခြဲသူ ေဇာ္ႀကီးေခၚ ေဇာ္ျမင့္ႏွင့္ ဘုန္းႀကီး ဦးလာဘတို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ၎ ေန႔တြင္ပင္ အခ်ဳပ္ႏွင့္ ဖမ္းထားသည့္ စီရင္ခ်က္ မက်ေသးေသာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို လႊတ္ေပးလိုက္သျဖင့္ ဆႏၵျပမည့္သူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အုပ္စုဘဲ က်န္ပါေတာ့သည္။ ညဘက္ ေရာက္သည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆႏၵျပမည္ကို သိသျဖင့္ ေထာင္ပိုင္က (၃) ေဆာင္ တခုလုံးကို အထုတ္အပိုး ျပင္ဆင္ေစၿပီး ညႀကီးမင္းႀကီး (၅) ေဆာင္သုိ႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ပါသည္။ တေဆာင္လုံး ေျပာင္းသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လိုက္ပါသြားရပါသည္။ (၅) ေဆာင္ေအာက္ (၂) တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အုပ္စု ေနရာခ်ၿပီးေသာအခါ (၃) ေဆာင္မွ ေျပာင္းလာသည့္ ရာဇဝတ္သားမ်ားအားလုံးကို ျပန္ထုတ္၍ (၃) ေဆာင္သုိ႔ ပို႔ျပန္ပါသည္။ ထိုအခါမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အုပ္စု သက္သက္ကို ေျပာင္းလွ်င္ျပႆနာလုပ္မည္ စိုးသၿဖင့္ တေဆာင္လုံး ေျပာင္းေစေၾကာင္း သတိျပဳမိပါေတာ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္၊ ရဲျမင့္သိန္း၊ အာဇံ၊ တင္ႀကိဳင္၊ ေမာင္ေမာင္ေအး၊ ေလးခင္၊ ထြန္းၾကင္ ထို (၇) ေယာက္ကို (၅) ေဆာင္ ေျပာင္းရန္အတြက္ တေဆာင္လုံး ေျပာင္းခိုင္းျခင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဦးေဆာင္ ဆႏၵျပ မည္ကို အေတာ္စိုးရိမ္ဟန္တူသည္ဟု ေတြးၿပီး ၿပဳံးမိပါသည္။

(၅) ေဆာင္ေျပာင္းၿပီး ကြ်န္ေတာ္မိန္းေဂ်း (Main Jail) ဂိတ္သို႔ သြား၍ ေထာင္ပိုင္ႏွင့္ ေတြ႕လိုေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း အေရးဆိုပါသည္။ ဝါဒါမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ တို႔သည္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား မဟုတ္သည့္အတြက္ မလႊတ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေခ်ပပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ၁၂၂/၁-၂ ဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံေရးအရ အျမင့္ဆုံး ပုဒ္မျဖစ္ေၾကာင္း ႏိုင္ငံေတာ္ ပုန္ကုန္မႈ ျဖစ္ေၾကာင္း ၁၂၂/ ၁-၂ သည္ ႏိုင္ငံေရး ပုဒ္မမဟုတ္လွ်င္ သူအေမလင္ ပုဒ္မလားဟု ျပန္ေမးသည့္အခါ ဝါဒါမ်ား စိတ္ဆိုးၾကေသာ္လည္း ႐ိုက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္း မလုပ္ၾကပါ။ ထိုခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ္တို႔အား မလႊတ္ေသးေသာ္လည္း ေထာင္တြင္း ေျပာခ်င္ရာ ေျပာ၊ သြားခ်င္ရာသြား လြတ္လပ္ေရး ေပးထား ပါသည္။

ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္လႊတ္ေပးၿခင္း။
လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသားခြင့္ေပးၿပီး ၁၆ ရက္ အၾကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အုပ္စုႏွင့္ ေသဒါဏ္သမားမ်ားကို ေထာင္းဗူးဝသို႔ ည ၁၀ နာရီခန္႔တြင္ ေခၚသြားပါသည္။ ေထာင္ဗူးဝသို႔ မေရာက္ခင္ ဘယ္ဘက္႐ွိ တန္းလ်ားတခုတြင္ ေထာင္မႉးမ်ားက အမည္၊အသက္၊ ေနရပ္လိပ္စာတို႔ကို စစ္ေဆးပါသည္။ ၎စစ္ေဆးသူမ်ားထဲတြင္ တင္ေမာင္ဦးကို ႀကိဳးေပးသတ္သူ ေထာင္မႉးၾကီးေက်ာ္ဒင္၊ ေထာင္မႉးေက်ာ္ဒင္ သည္ ျမန္မာ့လက္ေ႐ြးစင္ ေဘာ္လီေဘာသမားျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။ ၎သည္ အရပ္ ၆ ေပ ခန္႔ျမင့္ၿပီး အသားမဲၾကဳတ္ၾကဳတ္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးမား တုတ္ခိုင္သူတဦးျဖစ္သည္။ ၎က ထြန္းၾကင္ အား…

“ေဟ့ေကာင္ ပုံစံရပ္” ဟု ေျပာသျဖင့္ ထြန္းၾကင္က ပုံစံရပ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က “ငါတို႔ကို အခု လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ လႊတ္ဘုိ႔ လုပ္ေနတာ ပုံစံမရပ္ႏိုင္ဘူး” ဟု ျပန္ေျပာသည့္အခါ ေက်ာ္ဒင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေဒါသႏွင့္ ၾကည့္ၿပီး ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ေခ်။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တသိုက္ ဘယ္သူမွ ပုံစံမရပ္ဘဲ သူတို႔ေမးသမွ်ကို ေျဖၿပီး ည (၁၂) နာရီခန္႔တြင္ အထုတ္အပိုးမ်ား ယူလ်က္ ေထာင္ဗူးဝထဲတြင္ တန္းစီရပ္လုိက္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးျမတ္ေက်ာ္၏ သားမ်ားျဖစ္ေသာ ေဇယ်၊ သူရတုိ႔ ညီအစ္ကိုလည္းပါသည္။ သူတို႔ကလည္း ေသဒါဏ္က်ထားသူမ်ား ျဖစ္သည္။

ေထာင္ဗူးဝတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းစဥ္က သိမ္းယူထားသည္မ်ားကို လက္မွတ္ထိုး ထုတ္ယူၿပီး တေယာက္လွ်င္ အိမ္ျပန္စားရိတ္ ၄၇ ျပား ထုတ္ေပးၿပီး ေထာင္ထြက္လက္မွတ္လည္း ေပးလိုက္သည္။ လိုက္ပို႔မည့္ကားမ်ားမွာ အခ်ဳပ္ကားမ်ားျဖစ္သည္။ ထရပ္ကား လူစီးကားမ်ား မဟုတ္။

လြတ္ၿပီကၽြတ္ၿပီ။

ေထာင္ဗူးဝ အခ်ဳပ္ကားႀကီးထည္းသို႔ တံခါးကို မၿပီး ဝင္လိုက္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ အျခား အက်ဥ္းသားမ်ားလည္းပါသည္။ စုစုေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ၃၀ ခန္႔႐ွိမည္။ အားလုံး မ်က္ႏွာမ်ား အၿပဳံးျဖင့္ ေတာက္ပေနၾကသည္။ ေဇယ်ႏွင့္ သူရတို႔ ညီအစ္ကိုလည္း ပါသည္။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ ေနာက္ဖက္လမ္းတြင္ ေနသည္၊ တရပ္ကြက္တည္းသားမ်ားျဖစ္သည္။ ကမာ႐ြတ္မီးပြိဳင့္တြင္ ရဲျမင့္ဆင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူ ကိုေအာင္စိုး၊ ေဇယ်တို႔ ညီအစ္ကိုလည္းဆင္းသည္။ ရဲျမင့္က အိမ္ႏွင့္နီးသျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အခ်ဳပ္ကားေနာက္တြင္ ရပ္လာသည့္ ေလးဘီးကားေပၚ တက္စီးသည္။ ကိုေအာင္စိုးသည္ ျပည္ခ်စ္ပါတီမွျဖစ္သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ ရဲစခန္းကို ဝင္စီးရန္ ႀကံစည္မႈျဖင့္ အဖမ္းခံရၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ေထာင္ေဖါက္ရန္ ႀကံစည္မႈျဖင့္ ေျခက်င္းခတ္ၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ အပို႔ခံရသူျဖစ္သည္။ ေထာင္တြင္း ေျခက်င္းျဖင့္ ျခင္းခတ္၊ ေဘာ္လီေဘာကစား၊ ေဘာလုံးကန္ အကုန္လုပ္သည္။ အလြန္ေပသည္။ သူ႔သံေျခက်င္းသည္ စတီးေရာင္ ေျပာင္ေနသည္။ လႈပ္႐ွားပြတ္တိုက္လြန္းသျဖင့္ သံေခ်းမတက္။ ေထာင္ေဖါက္ရန္ ႀကံစည္မႈျဖင့္ ေျခက်င္းမျဖဳတ္ဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ ခတ္ခံထားရသူ ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္တြင္ တည္းစရာ အိမ္မ႐ွိ၊ အသိမ႐ွိ။ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္အိမ္လိုက္အိပ္ရန္ ဖိတ္သျဖင့္ ဝမ္းသာစြာ လိုက္လာသည္။

ေလးဘီးကား အသံလႊင့္႐ုံေ႐ွ႕ ေရာက္သည့္အခါ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေမွ်ာ္စင္ႀကီးကို ေတြ႕ရသည္။ ေအာ္ ငါတို႔ဗမာေတြ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေတြ ဘာေတြ ၾကည့္ေနရၿပီကိုးဟု ၿပဳံးမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖမ္းခံ ရစဥ္က ႐ုပ္ျမင္သံၾကား မ႐ွိေသး။

ေလးဘီးကား အိမ္ေ႐ွ႕တြင္ ရပ္ေစၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဆင္းလိုက္သည္။ ေဇယ်တို႔ ညီအစ္ကို က သူတို႔အိမ္ဘက္ဆက္ၿပီး သြားသည္။ သူတို႔ ကားခေပးလိုက္မည္ဟု။ “ေအး ေတြ႕မယ္ကြာ” ဟု ေျပာခါ ကားေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အိမ္ႀကီးကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အိမ္ပတ္ပတ္ လည္တြင္ အုံးပင္မ်ားက မိုးသို႔ထိုးထြက္ေနသည္၊ လြန္ခဲ့သည့္ ငါးႏွစ္က အပင္ေတြ အျမင့္မွာ ၂၅ ေပခန္႔သာ ျဖစ္သည္။ ယၡဳ အပင္မ်ားက ေပ ၄၀ ခန္႔ေက်ာ္ပင္ ေက်ာ္မည္ မေလွ်ာ့။ အိမ္ေဘးမွ သစ္တိုပင္ႀကီးကလည္း စိမ္းစိမ္းထေနသည္၊ မည့္လွ်င္ အလြန္ခ်ဳိေသာ အပင္ႀကီးျဖစ္သည္။ သစ္တို ပင္ႀကီးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ စိုက္ထားသည့္ ပိႏၷဲပင္ႀကီးကလည္း ေပ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ ျမင့္ေနၿပီ၊ ေအာ္အေတာ္ ေျပာင္းလဲသြားပါေပါ့လားဟု ေတြးမိသည္။ အခ်ိန္က သန္းေခါင္ေက်ာ္ေနၿပီ။ ဘယ္သူမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လြတ္လာမည္ကို မသိသလို၊ လြတ္မည္ဟုလည္း မထင္ၾကေတာ့။


မိဘေမတၱာတုႏႈိင္းလို႔မရပါ။

“ကဲ ကိုေအာင္စိုးေရ ၿခံတံခါးေတာ့ ပိတ္ေနၿပီ၊ လွမ္းေအာ္လည္း သူတို႔ႏိုးမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ၿခံတံခါးကို ေက်ာ္တက္ၾကစို႔။ အေမ့ကို ႏႈိးမယ္ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား သံေဘာင္ အကန္႔မ်ားျဖင့္ လုပ္ထားသည့္ ၿခံတံခါးကို ေက်ာ္တက္ၾကသည္။ တံခါးထိပ္တြင္ သံဆူးႀကိဳးမ်ား သြယ္တန္းထားသျဖင့္ သံတိုင္အခြ်န္မ်ားႏွင့္ သံဆူးႀကိဳးမ်ားကို သတိထား ခြေက်ာ္ၿပီး ၿခံထည္းသို႔ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ ကိုေအာင္စိုးမွာ သံေျခမက်င္းမ႐ွိသျဖင့္ လမ္းမေလွ်ာက္တတ္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ကြတကြတႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ေပါ့ေတာ့ေတာ့ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ဟု ေျပာသည္။ အိမ္မႀကီး႐ွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီးကား ဂိုေဒါင္သုိ႔ ကပ္ၿပီး အေမႏွင့္ အေဖကို ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။

“အေမ၊ အေဖ တံခါးလာဖြင့္ပါအုံး” ဟု ႏွစ္ခါ သုံးခါ ေခၚသည့္အခါ အိမ္အေပၚထပ္ စႀကၤန္မီး ျဖတ္ခနဲ ပြင့္လာသည္။ အေမႏွင့္ အေဖ မီးဖိုခမ္းႏွင့္ အိမ္မႀကီး သြယ္တန္းထားေသာ စႀကၤန္ေပၚသို႔ ေျပးထြက္ လာသည္။

သား… လူေလး… အထြန္းလား” ဟု အေမကေမးသည္။ “ဟုတ္တယ္အေမ ကြ်န္ေတာ္ လြတ္လာၿပီ တံခါးဖြင့္ပါအုံး”ဟု လွမ္းေျပာသည္။ အေဖက ေနာက္ေဖးေလွကားမွ ေျပးဆင္းလာၿပီး “တံခါးေသာ့ ယူခဲ့ပါအုံး” ဟု ဆိုသည္။ အေမက “ေအးေအး” ဟုဆိုၿပီး အိမ္တြင္းျပန္ဝင္သြားသည္။ တခဏခ်င္း ေျပးထြက္လာၿပီး တံခါးေသာ့ကို အေဖ့ကို ပစ္ေပးရင္း လူကိုယ္တုိင္ ဆင္းလိုက္လာသည္။

အေဖက တံခါးကို လက္တုန္တုန္ရင္ရင္ႏွင့္ ဖြင့္သည္။ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လို႔၊ ၿပဳံးလို႔။ တံခါးက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ဖြင့္မရ၊ လက္ေတြက တုန္ေနသည္ကိုး။

“ကဲ ႐ွင္ဖယ္စမ္းပါ” ဟု ဆိုကာ အေဖ့လက္ထဲေသာ့ကို လွမ္းယူၿပီး အေမဖြင့္၍ တံခါးပြင့္သြားေသာအခါ အေမက လွမ္းဖက္သည္။

“ငါ့သား ဒီတသက္ ေတြ႕မွေတြ႕ရပါေတာ့မလား ေအာက္ေမ့တာ” ဟု ေျပာၿပီး မ်က္ရည္က်သည္။ အေမ့ကို တင္းတင္းဖက္လိုက္မိသည္။ အေမက တသိမ့္သိမ့္႐ႈိက္ေနသည္၊ တဦးတည္းေသာသားေလး မေသမေပ်ာက္ ျပန္ေတြ႕ရသည္မဟုတ္လား။ အေဖက ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ဖက္ထားသည္။

“ကဲ အိမ္ေပၚတက္ၾကစို႔ဟု အေဖက သတိေပးမွ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚတက္ခဲ့ၾကသည္။ ကိုေအာင္စိုးကို “အေမ ဒါကြ်န္ေတာ့္ရဲေဘာ္ ကိုေအာင္စိုး ဒီညဒီမွာတည္းမယ္ ဒါ ကြ်န္ေတာ့ အေမ ေဒၚၾကင္လွ၊ အေဖဦးတင္အုံး”ဟု မိတ္ဆက္ေပးသည္။ တညလုံးသား အမိသားအဖေတြ စကားလက္ဆုံ ေျပာမကုန္ၾက။ အေဖႏွင့္ အေမက သူတို႔ ၁၀ ရက္တိတိ ေထာင္ဗူးဝတြင္ လာေစာင့္ၿပီး ည ၉ နာရီခန္႔မွ ျပန္ျပန္သြားၾကေၾကာင္း၊ မလြတ္သည့္အတြက္ စိတ္ထိခိုက္ ေၾကကြဲရေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာျပၾကသည္။ အေမက ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ၿပီး မုန္႔မ်ားျဖင့္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ေကြ်းသည္။ ဝမ္းသာလုံး ဆို႔ေနၾက၍ မစားႏိုင္ၾက။ ေကာ္ဖီသာ တခြက္ၿပီး တခြက္ေသာက္ရင္း မိုးလင္း သြားခဲ့ၾကသည္။

ကိုေအာင္စိုးကို ေန႔လည္ရထားဘူတာဆင္းဘုိ႔ ရန္ကုန္ဘူတာ႐ုံႀကီးသို႔ လိုက္ပို႔ၿပီး လမ္းစားရိတ္ပါ ေပးလိုက္သည္။ ကိုေအာင္စိုး ရထားထြက္ခါနီး မ်က္ရည္လည္ေနသည္။ ေသအတူ ႐ွင္မကြာ ေနလာၾကသူေတြ ခြဲခြါၾကရေတာ့မည္ကိုး။


ကိုယ္ခ်င္းစာတရား။

ကြ်န္ေတာ္တိရစၧာန္႐ုံသို႔ မသြားခ်င္ေတာ့ပါ။ တိရိစၦာန္႐ုံသို႔ သြားျခင္းသည္ ေပ်ာ္စရာဟုလည္း မထင္ ေတာ့ပါ။ သူတို႔အားလုံး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လို အက်ဥ္းက်ေနၾကတာပါလားဆိုသည့္ ဘဝေပးအသိက ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလုံးသားတြင္း၌ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ေနရာယူလိုက္ပါၿပီ။ သူတို႔ဟာ ရာသက္ပန္ အက်ဥ္းသားေတြပါလား။ လြတ္ရက္လုံးဝမ႐ွိဘဲ ဒီအက်ဥ္းက်ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ မဝေရစာ စားရင္း ေသၾကရမွာပါလားဟု ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ျမင္တတ္လာပါသည္။ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာထက္ သူတို႔အတြက္ စာနာစိတ္ျဖင့္ ဝမ္းနည္းမိလာပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တုိက္ပိတ္ခံထားရစဥ္ သံတုိင္ၾကားတြင္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့သည့္ နည္းတူ က်ားမ်ား၊ ျခေသၤ့မ်ားကလည္း ေလွာင္အိမ္ သံတုိင္မ်ားၾကားတြင္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ရင္း ဘဝေတြ ဆုံးခဲ့ၾကရမည္မွာ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းက်ေနသူမ်ားဘဝကို အက်ဥ္းက်ဖူးသူမွ ကိုယ္ခ်င္းစာ နားလည္ႏိုင္ပါသည္။ ေထာက္လွန္ေရးမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔တို႔ လူသိုက္ ေထာင္က်သည့္အခါ သူတို႔အေနႏွင့္ အက်ဥ္းသားမ်ားဘဝကို ေကာင္းေကာင္းသေဘာ ေပါက္ လိမ့္မည္ဟု ထင္ျမင္ပါသည္။ ထို႔အတူ တခ်ိန္က အာဏာယစ္မူး၍ ခက္ထန္ခဲ့သူ ဦးေနဝင္း၊ စႏၵာဝင္းတို႔ မိသားစုသည္လည္း ယၡဳအခ်ိန္တြင္ စစ္အာဏာ႐ွင္စံနစ္ ၏ ဆိုးဝါးမႈကိုမိသားစုအားလံုး ခံစားရ သည့္အခါအက်ဥ္းသားမ်ားဘဝကို စာနာစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚေနမည့္အျပင္ စစ္အာဏာ႐ွင္စံနစ္ အျမန္ဆုံး ခ်ဳပ္ၿငိမ္းပါေစဟု ဆုေတာင္းေနမည့္ သေဘာ႐ွိေပလိမ့္မည္။

လက္႐ွိ သန္းေ႐ႊ၊ ေမာင္ေအး၊ သိန္းစိန္တို႔ အုပ္စုသည္လည္း ၎တို႔ ဆရာႀကီးမ်ားကို သခၤန္းစာယူ၍ တိုင္းျပည္အာဏာကို ျပည္သူ႔လက္သို႔ အသာတၾကည္အပ္ႏွင္းပါက ဗိုလ္ေနဝင္းတို႔ကဲ့သို႔ အျဖစ္ဆိုး မႀကဳံဘဲ ေ႐ွာင္လြဲႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ဆိုသည္မွာ ခံစားတတ္သူ၊ ၾကင္နာ တတ္သူ၊ လူပီသသူမ်ားတြင္သာ ႐ွိပါသည္။

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္
(ေဒါင္းမာန္ဟုန္ blog မွကူးယူပါသည္။)
၂၀၀၇ ခုနွစ္ ကုိိထြန္းေအာင္ေက်ာ္ malaysia ေရာက္္စဥ္ kl မွ pening သုိ့သြားကားေပၚတြင္ကၽြန္ေတာ္အား ၄င္း့ ဇတ္လမ္းအားေျပာျပခဲ့ပါသည္။ယခု ေဒါင္းမာန္ဟုန္ blog တြင္ျပန္လည္ေတြ့၇သျဖင့္လြန္စြာေက်းဇူးတင္ပါသည္။( မုိးေကာင္း)